Ποιος είναι ο τότε ηρωικός και ικανότατος ταγματάρχης Αχιλείδης, νυν στρατηγός ε.α. ομιλητής;
Αντιγράφω από τον ΓΙΩΡΓΟ ΠΑΣΙΑΡΔΗ :
"Η Σχολή Γρηγορίου επροσβάλλετο τρεις ημέρες 14-16 Αυγ από όλα τα επίγεια και εναέρια μέσα όπου αμύνετο ο πατέρας μου Λοχαγός Ανδρέας Πασιαρδής με το 1ο Λόχο/212 και μάλιστα ετραυματίστηκε όπως και οι περισσότεροι άνδρες του. Μετά τη Σχολή Γρηγορίου εκεί στου Κολοκασίδη πολέμησαν ξανά. Εκεί που σύμφωνα με τη μούφα ήταν μόνος ο Μπικάκης. Εκτός από τον Λοχαγό Πασιαρδή υπήρχαν Κύπριοι εθνοφρουροί του 212ΤΠ που πολεμούσαν ακατάπαυστα τρεις μέρες. Από το πρώτο φως της 14ης Αυγ μέχρι και τη κατάπαυση του πυρός στις 7μμ της 16ης Αυγ. Καταπονημένοι και πολλοί τραυματισμένοι. Πλάϊ στους ελδυκάριους και δεν είναι θέμα διαχωρισμού σε Ελλαδίτες και Κύπριους όπως τόσο λανθασμένα και παραπλανητικά προσπαθούν κάποιοι να το τοποθετήσουν. Εκείνες τις ώρες κάποιοι πολέμησαν και κάποιοι θυσιάστηκαν για τη σωτηρία αυτού του τόπου. Είναι όλοι δικά μας παιδιά. Το ίδιο και ο Μπικάκης. Διότι και αυτός έπραξε το καθήκον του εκείνες τις 1-2 ώρες που συμμετείχε στη μάχη. Τίποτε περισσότερο τίποτε λιγότερο. Πρέπει να διαχωρίζουμε την πραγματική προσφορά του από την μούφα που πλασάρουν κάποιοι.
Αυτή η κατά φαντασίαν ιστορία δεν βασίζεται σε καμιά μαρτυρία αξιωματικού ή οπλίτη που πολέμησε εκεί παρά μόνο στο κείμενο του 1993.
Αυτοί που επινοούν αυτά τα πράγματα δυστυχώς δεν σέβονται κανένα που πολέμησε εκεί. Ούτε και τον Μπικάκη.
Συνεπώς πρέπει με ψυχραιμία και αντικειμενικότητα να διαβάζουμε την ιστορία.
Όσον για τον κ Αχιλλείδη, ως ερευνητής, έχω να πω πάρα πολλά για την προσφορά του. Ήταν ένας άξιος Αξιωματικός που με τις επιτελικές του κινήσεις και διαταγές άφησε τη σφραγίδα του στο πεδίο της μάχης. Από τους Διοικητές των μονάδων που υπεράσπισαν τη Λευκωσία ήταν ο κορυφαίος, με σεβασμό και προς τους υπόλοιπους. Άξιοι και οι Λοχαγοί του, Α. Πασιαρδής, Γ. Χατζηδαμιανού, Κ. Μιχόπουλος, που πολέμησαν ριψοκίνδυνα επικεφαλής των ανδρών τους. Το Τάγμα του αποτελείτο από μεγάλο αριθμό εφέδρων Αξιωματικών και ένα Λόχο εθελοντών του Λοχαγού Α. Πασιαρδή. Ήταν ένα Τάγμα επίλεκτων πολεμιστών και αυτό αποδείκτηκε στη πράξη.
Άν και πολεμούσε τρεις μέρες, 14, 15, 16 Αυγ, βρήκε τα ψυχικά αποθέματα το απόγευμα της 16ης Αυγ, μετά που έφυγε και η ΕΛΔΥΚ και μαζί με τα υποδιοίκηση τμήματα, αυτά που το ενίσχυσαν (386ΤΠ) και το ΠΒ (187ΜΠΠ, 184ΠΠΠ) απέκρουσε τη κύρια τουρκική επίθεση κατά της Λευκωσίας. Εκεί που ηττήθηκε ο τουρκικός στρατός και σώθηκε η Λευκωσία. Δεν είναι τίποτε τυχαίο από όλα αυτά. Στη συνέντευξη του κ Αχιλλείδη διακρίνεται η σεμνότητα, η μετριοφροσύνη και ο σεβασμός απέναντι στην προσφορά όλων. Μιλά για συλλογική προσπάθεια και ορθώς πράττει. Όμως η προσφορά της μονάδας του ήταν πρωταγωνιστική. Αν δεν αντιστεκόταν με το σθένος που αντιστάθηκε κανείς δεν γνωρίζει τι θα εγίνετο η Λευκωσία. Το τι έγινε τότε φαίνεται και μέσα από τις έρευνες της εποχής. Εκεί που σύμφωνα με τη μούφα ήταν ένας ράμπο μόνος του.
Η εφημερίδα ‘’Ο ΑΓΩΝ’’ την 16 Ιουλίου 1975 έγραφε: «…Το #Τάγμα του (του Ταγματάρχη #Αχιλλείδη), το 212, #αγωνίστηκε επί #τριήμερον (14, 15 και 16 Αυγούστου). Βασική αποστολή του ήτο να κρατήση τη διάβασι που τυχόν υποχώρησις της θα επέτρεπε στα τουρκικά άρματα να κινηθούν προς το κέντρον της Λευκωσίας. Και το #πέτυχαν.
Όπως μου είπε ένας αξιωματικός που πολέμησε στη περιοχή:
Όλο το Τάγμα του 212 αντιδρούσε σαν τον οδηγό του αυτοκινήτου τελείως μηχανικά. Οι διαταγές, είπε, ξεκινούσαν αμέσως από τον εγκέφαλο και κατέληγαν στη κίνησι των δυνάμεων. Όλοι ενεργούσαν μηχανικά. Η λογική δεν εχρησιμοποιείτο τότε.
Αν για παράδειγμα οι άνδρες και οι αξιωματικοί περίμεναν να κρίνουν τη διαταγή που τους εδίδετο και να σκεφθούν ότι με τα μέσα που διέθετον δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν τα τουρκικά τανκς ασφαλώς η γραμμή θα υποχωρούσε. Και οι συνέπειες θα ήσαν πολύ μεγάλες και σοβαρές για την τύχη της Κύπρου. Στην μάχη αυτή πολλές φορές οι άνδρες ανελάμβαναν και πρωτοβουλίες από μόνοι τους. Σε πολλές περιπτώσεις μερικά υψώματα κρατήθηκαν χάρις στη μεγαλοψυχία μερικών ανδρών. Αλλά κρατήθηκαν και διατηρούνται μέχρι σήμερον. Κατά την άποψι του αξιωματικού αυτού μια μάχη κρίνεται πολλές φορές από μερικά κρίσιμα λεπτά. Για το 212 η κρίσιμος στιγμή ήταν η 2α απογευματινή της Παρασκευής 16 Αυγούστου. Την στιγμή αυτή το 212 είχε πάρει όλο το βάρος του πολέμου. Αυτή την στιγμή η ΕΛΔΥΚ ηναγκάσθη να συμπτυχθή και να εγκαταλείψη το στρατόπεδο της και να μετακινηθή στη περιοχή του Αρχαγγέλου.». Την επομένη 17 Ιουλίου 1975 ‘’Ο ΑΓΩΝ’’ συνέχισε: «Από την στιγμή αυτή δηλαδή την 2α απογευματινή της Παρασκευής 17 Αυγούστου (16 Αυγούστου), σε διάστημα τεσσάρων ωρών το 212, δέχθηκε όλο το βάρος της τουρκικής επιθέσεως που γινόταν από αέρος και από πεζοπόρα και μηχανοκίνητα τμήματα. Παρά την πίεσι όμως αυτή και παρά τον περιορισμό των όπλων που διέθετε, κατώρθωσε να κρατήση την γραμμή.
Σ’ αυτή την στιγμή το 212 έδειξε όλη την #αυτοθυσία του. Οι διαταγές έφευγαν από τον #ΤαγματάρχηΑχιλλείδη βροχή. Και έφθαναν στις δυνάμεις μέσα σε χάλαζα από σφαίρες και όλμους. Οι άνδρες ενεργούσαν μηχανικά. Και κρατήθηκαν.».
Αυτά προς ενημέρωση.
Παραπέμπω επίσης στο ΠΟΛΕΜΙΚΗΔΡΑΣΗ 212ΤΠ 1974 όπου έχει αρκετές πληροφορίες.