Μαντινάδες Κ.Ντ.

Μερικά μαντιναδάκια μου...

Άντρας θα πει νά χει καρδιά, λόγο, τιμή και τρόπους.
 Να έχει μπέσα εις το σεβντά, και να τιμά τσ΄ ανθρώπους.

Άσπρα πουλιά οι σκέψεις μου κι αφροδαρμένοι γλάροι!
στου λογισμού τσ΄αποστροφές,, παλιών καιρών κουρσάροι...

Σαν του τσιγάρου τον καπνό είναι κι ο έρωντάς τση.
Τόσο κρατούν οι γι όρκοι τζη,τα χάδια, τα φιλιά τζη...

Σταύρωση και Ανάσταση, χαρά, ελπίδα, πόνος,
αλήθεια, ψέμα, προσμονή, τση ζήσης μας  ο δρόμος...

Χαρώ σε εκεί που κάθεσαι, και ροδοκοκκινίζεις!
Χιλιάδες  τριαντάφυλλα  απάνω μου σκορπίζεις...

Εκειά που τρέχουν τα νερά, βγαίνουν οι πρασινάδες.
Οι μερακλίδικες καρδιές φτιάχνουνε μαντινάδες...

Μη με ρωτάς αν σ΄αγαπώ, μα κοίταξέ με πρώτα!
Τα δυο μου χείλη μη ρωτάς, τα δυο μου μάθια ρώτα!

Γυρεύω την απάντηση, μ΄άνθρωπος δεν τη δίνει!
Γιατί τσ΄αγάπης η φωθιά, με το νερό δε σβήνει;...

Ο ουρανός κουφοβροντά, βρέχει, μα δε με νοιάζει!
Σε φέρνω μες στη σκέψη μου, σ΄ ούλο τον  κόσμο λιάζει....